#به_قلم_خودم

یک روز عادی برای زن خانه دار

امروز آسمان دمغ و اخمو است.همان اخمهایی که من دوست داشتم.

 ولی چند روزی است که غصه ناجوانمردانه دلم را چنگ می زند. تا ساعت نه ونیم یک سر کتاب خواندم و دلم را خوش به کلمات کردم. یکدفعه یادم آمد باید کارنامه دخترم را تحویل بگیرم.

 باران هم مثل دانه های تسبیح به هم وصل بودند و برسر  و روی همه جا می ریختند.

دوتا چتر هم داشتیم که آنها هم توسط بچه ها به یغما برده شدند.  به خودم قبولاندم که راه رفتن زیر باران و تنفس ابرها در کوچه ، رسم عاشقان است.

چادر به سر به کوچه رفتم  و حیرت از این آسفالتهای برق افتاده.خوشم آمدو تند تند شروع به راه رفتن کردم.

به به  ! دست تولید کننده درد نکنه.عجب شراب نابی برای حال زمینیان فرستاده.

در مدرسه باز بود و من  که سر و کولم خیس شده بود به داخل هجوم بردم.

خانم معلم  دخترم تا من را دید به پیشواز آمد و سلام و احوالپرسی کرد.

عینک خیس و بخار گرفته ام،تصویر کج و معوج اش را به چشمانم می‌فرستاد. با دستمال سریع عینک را پاک کرده و پوشه را تحویل گرفتم.

نیازی به بازبینی نبود چون خودم چند روز پیش به کمک او آمده و برگه ها  را نظم داده بودم .همان روز جشن تکلیف بچه ها.

کارنامه را دو دستی تقدیم  و از فعالیت‌های دخترم  و ادبش،تشکر و ابراز خوشحالی کرد.

خندیدم و گفتم :الان این گودزیلا ها که رتبه برتر ندارند؟

گفت:نه  همه فعلا در یک سطح هستند.

(آخر مدرسه که سر وته سه کلاسش ،چهل و شش نفرند که با غیر انتفاعی فرقی ندارد).

خداحافظی کردم و از لای در مدرسه ،قطرات باران را می پاییدم که کجا اثر ندارند تا پاتک زده و فرار کنم.  

با تمام قد وقواره ام ،باران نوشیدم  و به خانه رسیدم.

اما  همچنان پکر و غصه دار…