#روز مرگی

#به_قلم_خودم

سوار اتوبوس شد،دستش یه پاکت سبزی خرد شده بود و ظاهری عادی داشت  مثل زنان خانه دار،زنی حدودا سی و پنج ساله.

کارت را به دستگاه نزدیک کرد و بوق ممتد نشان از نداشتن شارژ داشت.

مردی که روبروی در نشسته بود و مدام چشم می چرخاند اطراف اتوبوس و مسافران را برانداز می کرد،مخاطبش شد و درخواست کارت کرد.

 حدودا چهل ساله و بلوز شلواری که زیاد تمیز نبود،کفش‌های کتانی تیره رنگ وپراز گرد وخاک و حتی شلوارش  یک خط اتو نداشت، با موهای جوگندمی و چشمانی که بعداز درخواست،برق زد.فوری کارت را در آورد وبرای تازه وارد شارژی نثار دستگاه کرد.

وقتی روی صندلی نشست،پول از کیف درآورد و رو به مرد مهربان که حالا صندلی جلویی نشسته بود،تشکر کنان  پول را تقدیم کرد  ولی مرد امتناع کرد و آرام داخل گوش خانم چیزی گفت.

خانم سریع رفت پهلو به پهلویش نشست و سر در گوش هم  حدود ۵دقیقه صحبت  کردند وبه 

ایستگاه  رسیدند با همدیگر پیاده شدند و دوش به دوش و صحبت کنان، دور شدند.

هزار بار شیطان را لعن کردم  به خاطر اینکه حواس من را سمت آنها جلب کرده بود ولی باز در دلم  تعجب کرده بودم و خواستار رسیدن به جواب برای  سوالهای  در هم و زیاد ذهنم،

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ

ﺁﻧﻜﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩم ﻭﺳﻮﺳﻪ ﻣﻰ  ﻛﻨﺪ(آیه ٥ سوره مبارکه ناس) 

خدا عاقبت همه را ختم به خیر کند.